Öğretmenler günü

Hayata bakışımı değiştiren iki öğretmenim oldu. İkisi de lisede, ikisi de edebiyat öğretmeniydi. Biri son derece kendine güvenen, disiplinli ve güzel bir kadın, diğeri de sınıfta gürültüden sesini duymakta zorlandığım, son derece sakin ve kibar bir erkek. 

Leyla öğretmenin duruşunda müthiş bir güven vardı, kimseye bağırmadı, kimseyi uyarmadı bile ama sınıfta her daim bir disiplin olurdu. Haşim öğretmenimin dersinde ise sürekli bir uğultu, bir gürültü. Adamcağız kimseyi kırmak istemezdi, kimseyi de sert bir şekilde uyardığını hatırlamam ama Leyla hocanın sağladığı disiplini sağlayamazdı. Sesini duyabilmek için en ön sıraya geçerdim onun dersinde. Üzülürdüm alttan alta Haşim hocama, kızardım konuşanlara.

İki öğretmenimle de okul boyunca samimi bir sohbetim ya da sevgimi paylaştığım anlar olmadı. Ben çekingen bir öğrenciydim. Ama okul bittikten sonra cesaretimi toplayıp Haşim hocama mektup yazdım. Ve seneler süren mektuplaşmamız öylece başladı. Öğretmen - öğrenciden çok dost olduk zamanla. Mektup yolu gözler oldum. Ne güzeldi. Sonra koptu, son mektubumuz nasıldı, ne yazmıştık, hatırlamıyorum. 

İyi öğretmenlerim de oldu, kötüleri de. Öğretmenlik zor meslek. Çocuklarla uğraşmak zor, hele ergenlerle daha da zor. Önceden eti senin kemiği benim diye teslim edilirdik öğretmenlerimize. Şimdi en ufak bir uyarıda öğretmenlere çıkışıyor veliler, "benim çocuğuma nasıl bıdıbıdıbıdıbıdı". Önceden korkuyla karışık saygı duyardık, şimdi öğretmenler korkuyor öğrencilerden. Hatta sınıfta bıçaklanıyorlar, tehdit ediliyorlar. Öğretmenlere duyulan saygı, öğretmenliğin prestiji  eski günlere döner mi bilemem. Bu mesleği  sabırla, hakkıyla yapan, sorgulayan, düşünen bireyler yetiştirmeyi amaç edinen tüm öğretmenlerin gününü kutlarım.